W pierwszej kolejności należy zwrócić uwagę na Rozporządzenie Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 07.06.2010 r. w sprawie ochrony przeciwpożarowej budynków, innych obiektów budowlanych i terenów. Przepis zawarty w §4 ust. 1 rozporządzenia stanowi, że ,,w obiektach oraz na terenach przyległych do nich zabronione jest wykonywanie czynności, które mogą spowodować pożar, jego rozprzestrzenienie się, utrudnienie prowadzenia działania ratowniczego lub ewakuacji'', a następnie wyszczególniono, iż zabronione jest m.in.:

pkt. 1) używanie otwartego ognia, palenie tytoniu i stosowanie innych czynników mogących zainicjować zapłon materiałów występujących,

pkt. 5) rozpalanie ognia, wysypywanie gorącego popiołu i żużla lub wypalanie wierzchniej warstwy gleby i traw, w miejscu umożliwiającym zapalenie się materiałów palnych albo sąsiednich obiektów,

pkt. 8) przechowywanie materiałów palnych oraz stosowanie elementów wystroju i wyposażenia wnętrz z materiałów palnych w odległości mniejszej niż 0,5 m od:

a)urządzeń i instalacji, których powierzchnie zewnętrzne mogą nagrzewać się do temperatury przekraczającej 373,15 K (100 °C).

art.  51 k.w.

§  1. Kto krzykiem, hałasem, alarmem lub innym wybrykiem zakłóca spokój, porządek publiczny, spoczynek nocny albo wywołuje zgorszenie w miejscu publicznym, podlega karze aresztu, ograniczenia wolności albo grzywny.

§ 2. Jeżeli czyn określony w § 1 ma charakter chuligański lub sprawca dopuszcza się go, będąc pod wpływem alkoholu, środka odurzającego lub innej podobnie działającej substancji lub środka, podlega karze aresztu, ograniczenia wolności albo grzywny.

art.  82 k.w.

§  1. Kto dokonuje czynności, które mogą spowodować pożar, jego rozprzestrzenianie się, utrudnienie prowadzenia działania ratowniczego lub ewakuacji, polegających na:

1)niedozwolonym używaniu otwartego ognia, paleniu tytoniu i stosowaniu innych czynników mogących zainicjować zapłon materiałów palnych,  podlega karze aresztu, grzywny albo karze nagany.

Z punktu widzenia prawa cywilnego możliwe jest potraktowanie grillowania jako immisje, a więc uciążliwe działania odczuwalne przez sąsiada (np. dym). Zgodnie z przepisem art. 144 k.c, który stanowi zakaz immisji - ,,właściciel nieruchomości powinien przy wykonywaniu swego prawa powstrzymywać się od działań, które by zakłócały korzystanie z nieruchomości sąsiednich ponad przeciętną miarę, wynikającą ze społeczno-gospodarczego przeznaczenia nieruchomości i stosunków miejscowych''.

Idąc dalej w naszych rozważaniach, wspólnota mieszkaniowa może zażądać sprzedaży lokalu, co znajduje swoje oparcie w przepisie art. 16 ustawy o własności lokali.

art.  16 ustawy o własności lokali

1. Jeżeli właściciel lokalu zalega długotrwale z zapłatą należnych od niego opłat lub wykracza w sposób rażący lub uporczywy przeciwko obowiązującemu porządkowi domowemu albo przez swoje niewłaściwe zachowanie czyni korzystanie z innych lokali lub nieruchomości wspólnej uciążliwym, wspólnota mieszkaniowa może w trybie procesu żądać sprzedaży lokalu w drodze licytacji na podstawie przepisów Kodeksu postępowania cywilnego o egzekucji z nieruchomości. 

2. Właścicielowi, którego lokal został sprzedany, nie przysługuje prawo do lokalu zamiennego.

Podsumowując, w obecnym porządku prawnym zakaz tradycyjnego grillowania wprost nie istnieje. Wszystko zależy od ewentualnych konsekwencji, uciążliwości naszych zachowań oraz cierpliwości sąsiadów. Analiza przytoczonych przepisów prowadzi do wniosku, że w ostateczności alternatywnym rozwiązaniem mógłby być grill elektryczny.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi uznał, że paczkomat jest budowlą w rozumieniu przepisów Prawa budowlanego, tym samym podkreślając, że dla ich postawienia wymaga się uzyskania decyzji o pozwoleniu na budowę (wyrok z dnia 17.01.2019 r., sygn. akt II SA/Łd 761/18). Wyrok jest jeszcze nieprawomocny.

Powiatowy Inspektor Nadzoru Budowlanego w T. otrzymał pismo, w którym mieszkaniec powiatu łódzkiego zwrócił się o sprawdzenie legalności budowy paczkomatów na pewnej nieruchomości. W konsekwencji, wszczęto postępowanie dotyczące kontroli legalności ich budowy. Powiatowy Inspektor Nadzoru Budowlanego na mocy postanowienia wstrzymał prowadzenie robót budowlanych wykonywanych bez pozwolenia na budowę oraz nałożył na Inwestora obowiązek przedstawienia stosownej dokumentacji.

Inwestor złożył odwołanie do Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Budowlanego w Łodzi zarzucając, że nie zostały uwzględnione wszystkie właściwości techniczne paczkomatu oraz faktu, że samo urządzenie oraz jego lokalizacja w określonym miejscu nie jest efektem procesu budowlanego. Ponadto, zdaniem Inwestora prawidłowa wykładnia przepisów prowadzi do wniosku, że paczkomat nie może zostać uznany za obiekt budowlany.

Wojewódzki Inspektor Nadzoru Budowlanego w Łodzi zwrócił uwagę na fakt, iż ,,ustawowa definicja paczkomatu nie istnieje. Przyjmuje się, iż jest to automat do odbierania i przyjmowania paczek. Paczkomat jest samodzielną konstrukcją metalową z systemem automatycznie otwieranych skrytek. Paczkomat składa się z połączonych ze sobą skrytek pocztowych, komputera podłączonego do sieci telekomunikacyjnej i ekranu. Biorąc zatem pod uwagę elementy wchodzące w skład paczkomatu organ wojewódzki wskazał, że ustawa Prawo budowlane nie normuje procesu wytwarzania paczkomatu. Brak jest również przepisów techniczno - budowlanych normujących wymogi, które powinny spełniać tego typu urządzenia''.

Wojewódzki Inspektor Nadzoru Budowlanego w Łodzi uchylił w całości postanowienie Powiatowego Inspektora Nadzoru Budowlanego, jednakże mieszkaniec na skutek niezadowalającego rozstrzygnięcia złożył skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi orzekł, iż przepis art. 3 pkt 3 ustawy Prawo budowlane wymienia jedynie przykłady jakie należy rozumieć pod pojęciem budowla. W dalszych rozważaniach Sąd powołał się na generalną regułę, w myśl której budowlą jest każdy obiekt budowlany niebędący budynkiem lub obiektem małej architektury.

Sąd przyznał rację organowi I instancji i uznał, że ,,paczkomat jest budowlą w rozumieniu przepisów Prawa budowlanego, a w konsekwencji podlega regulacji przepisów Prawa budowlanego, w tym uzyskania decyzji o pozwoleniu na budowę, chyba, że inwestor wykaże, że jest to obiekt posadowiony na okres nie dłuższy niż 180 dni''. 

Reasumując, bieżąca linia orzecznicza prowadzi do interpretacji przepisów w sposób przemawiający za wymogiem posiadania pozwoleń na budowę przez inwestorów paczkomatów. Jeżeli wyrok stanie się prawomocny, właściciele paczkomatów mogą mieć poważne problemy.

Spotykamy się z nimi w życiu codziennym bardzo często. Znajdują się m.in. w umowach lub regulaminach sklepów stacjonarnych, handlu elektronicznym, turystyce, usługach telekomunikacyjnych czy umowach z bankami. 

Jeżeli takie postanowienia umowy nie były uzgodnione indywidualnie z konsumentem - nie wiążą go z mocy prawa. Nieważność z mocy prawa dotyczy tylko niedozwolonego postanowienia umowy, albowiem umowa jest wiążąca w pozostałym zakresie. Sytuacja nie dotyczy postanowień określających główne świadczenia stron, w tym ceny lub wynagrodzenia, jeżeli zostały sformułowane w sposób jednoznaczny.

Ustawodawca określił listę postanowień, które w razie wątpliwości powinny zostać uznane za niedozwolone w przepisie art. 385[3] kodeksu cywilnego. 

Urząd Ochrony Konkurencji i Konsumentów prowadzi rejestr postanowień umownych, które uznano za niedozwolone prawomocnym wyrokiem Sądu Ochrony Konkurencji i Konsumentów. Rejestr znajduje się pod linkiem ->  <NACIŚNIJ>

Przykładowe postanowienia wpisane do rejestru klauzul niedozwolonych:

,,Warunkiem niezbędnym do zwrotu towaru jest posiadanie dowodu zakupu na towar (faktura VAT, oryginalny paragon'' (numer wpisu 7396).

,,Właściciel sklepu zastrzega sobie prawo do jednostronnej zmiany postanowień niniejszego regulaminu w każdej chwili i bez konieczności uzasadniania przyczyny'' (numer wpisu 7376)

,,Przed odebraniem przesyłki od kuriera, Klient zobowiązany jest do należytego sprawdzenia, czy opakowanie nie uległo uszkodzeniu w transporcie. W widocznych śladów uszkodzenia, czy też zagubienia lub ubytku zawartości przesyłki, Klient nie powinien przyjmować przesyłki i bezpośrednio u kuriera zgłosić reklamację. Sprawdzenie przesyłki przy odbiorze jest niezbędnym warunkiem uwzględnienia ewentualnych roszczeń Klienta z tytułu uszkodzenia czy okradzenia przesyłki w transporcie'' (numer wpisu 7266)

,,Sprzedawca jest uprawniony do zmiany niniejszego Regulaminu'' (numer wpisu 7179)

,,Mimo dołożenia wszelkich starań nie gwarantujemy, że publikowane dane techniczne nie zawierają uchybień lub błędów, które nie mogą jednak być podstawą do roszczeń'' (numer wpisu 6925)

,,Rezygnacja z kursu następuje drogą pisemną i zobowiązuje do uiszczenia opłaty za cały kurs w terminie do 7 dni od zgłoszenia rezygnacji'' (numer wpisu 6667)

,,Biuro może odmówić zabrania na pokład samolotu/autobusu osób nietrzeźwych'' (numer wpisu 5558)

,,Przewoźnik nie odpowiada za opóźnienia lub odwołania kursów wynikające z niezależnych od niego okoliczności (np. utrudnienia w ruchu drogowym, kontrole celne, warunki pogodowe)'' (numer wpisu 5457)

,,Informujemy, iż po odbyciu się pierwszych zajęć nie uznajemy rezygnacji z kursu, a co za tym idzie uczestnik jest zobowiązany zapłacić za całość kursu (…).W szczególnych przypadkach należy skierować pismo (do 1 tygodnia od momentu rezygnacji z kursu) z prośbą o zwrot gotówki lub zwolnienie z dalszej zapłaty do kierownika firmy. Uczestnik zostaje zwolniony z opłat w szczególnych przypadkach uznanych przez szkołę w formie pisemnej'' (numer wpisu 810)

Jeżeli zdarzyło się Państwu spotkać z klauzulą niedozwoloną zapraszam do komentowania oraz podzielenia się swoimi doświadczeniami. W razie wątpliwości chętnie udzielę odpowiedzi na pytania.

Zakupy w Internecie cieszą się coraz większą popularnością ze względu na prostotę oraz szybkość ich dokonywania bez wychodzenia z domu. Zdarza się, że otrzymany przez konsumenta produkt nie spełnia jego oczekiwań, wyobrażał go sobie inaczej bądź mu po prostu nie pasuje.  Powstaje pytanie, co może zrobić konsument w tej sytuacji ? Zapraszam do lektury.

Umowa zawarta przez Internet jest typowym przykładem umowy zawartej na odległość, którą określa się jako umowę zawartą w ramach zorganizowanego systemu zawierania umów na odległość, bez jednoczesnej obecności stron, z wyłącznym wykorzystaniem co najmniej jednego środka porozumiewania się na odległość.

Dla zakwalifikowania zawarcia umowy na odległość kluczowym aspektem jest, aby strony umowy nie znajdowały się fizycznie (w znaczeniu geograficznym) w tym samym miejscu podczas  jej zawierania.  Dozwolone jest korzystanie z różnych środków komunikacji jednocześnie. Sposób zawarcia pozostaje bez znaczenia. Ponadto, umową zawartą na odległość są również takie umowy, które zostały zawarte w sytuacji, gdy konsument był obecny w lokalu celem pozyskania informacji, dalszych negocjacji lub przyjęcia - liczy się finalny sposób zawarcia na odległość.

Należy pamiętać, iż takiej umowy nie stanowi umowa zapoczątkowana za pomocą środków porozumiewania, a ostatecznie zawarta w lokalu przedsiębiorcy!

Konsument, który zawarł umowę na odległość ma prawo odstąpić od niej bez podawania przyczyny i bez ponoszenia kosztów w terminie 14 dni. Termin ten określa się mianem ,,prawa do namysłu'', dzięki czemu konsument ma możliwość zapoznać się z otrzymanym towarem.  

Jednakże, ustawodawca przewidział pewne wyjątki od wyłączenia z ponoszenia kosztów przy odstąpieniu od umowy zawartej na odległość, mianowicie:

-  jeżeli konsument wybrał sposób dostarczenia rzeczy inny niż najtańszy zwykły sposób dostarczenia oferowany przez przedsiębiorcę, przedsiębiorca nie jest zobowiązany do zwrotu konsumentowi poniesionych przez niego dodatkowych kosztów.

- konsument ponosi tylko bezpośrednie koszty zwrotu rzeczy, chyba że przedsiębiorca zgodził się je ponieść lub nie poinformował konsumenta o konieczności poniesienia tych kosztów.

Pojęcie oświadczenia o odstąpieniu od umowy oraz zwrot towaru nie są tożsame. Stanowią odrębne czynności i nie ma obowiązku, aby zostały dokonane jednocześnie. Termin 14 dni na odstąpienie od umowy rozpoczyna swój bieg w zależności od rodzaju towaru i objęcia rzeczy w posiadanie. W przypadku sprzedaży jednej rzeczy termin liczony jest od momentu otrzymania go. Jeżeli rzecz jest złożona z kilku osobnych elementów, bieg terminu zaczyna się od chwili otrzymania ostatniej rzeczy, części lub partii. Natomiast, jeżeli rzecz miała być regularnie dostarczana przez czas oznaczony, termin liczy się od momentu objęcia w posiadanie pierwszej z nich. W pozostałych przypadkach tj. umów zlecenia oraz usług, termin biegnie od dnia zawarcia umowy. Niepoinformowanie konsumenta o prawie do odstąpienia od umowy zawartej na odległość wydłuża termin o 12 miesięcy. Dla zachowania termin należy złożyć oświadczenie przed jego upływem.

Forma oświadczenia o odstąpieniu od umowy jest dowolna, natomiast dla celów dowodowych powinna zostać dokonana w formie pisemnej. Konsumentowi przysługuje prawo do samodzielnego stworzenia takiego oświadczenia.

Jeżeli przedsiębiorca zapewnił możliwość odstąpienia od umowy drogą internetową, ma obowiązek niezwłocznego przesłania konsumentowi potwierdzenia na trwałym nośniku otrzymania oświadczenia o odstąpieniu od umowy, złożonego poprzez oświadczenie o odstąpieniu od umowy lub złożeniu takiego oświadczenia na stronie internetowej przedsiębiorcy. Trwałymi nośnikami są również wiadomości e-mail.

Uznanie umowy za niezawartą powoduje powstanie obowiązków po stronie konsumenta oraz przedsiębiorcy. 

Sprzedawca zobowiązany jest do niezwłocznego zwrócenia konsumentowi dokonanych płatności wraz z kosztami dostarczenia towaru, nie później niż w terminie 14 dni od otrzymania oświadczenia o odstąpieniu od umowy. Sposób dokonanej płatności przez kupującego ma istotne znaczenie, albowiem środki zostaną zwrócone w identyczny sposób. Wyjątek stanowi sytuacja, w której przedsiębiorca zgodzi się na inny sposób (nie może wiązać się z dodatkowymi opłatami).

Po stronie konsumenta powstaje obowiązek niezwłocznego odesłania towaru, nie później niż w terminie 14 dni od złożenia oświadczenia o odstąpieniu od umowy.  Należy mieć ten fakt na uwadze, albowiem w sytuacji, gdy konsument spóźni się ze zwrotem będzie odpowiadać wobec przedsiębiorcy za zwłokę pomimo rozwiązania umowy.

Zdarza się, że konsument dokona zakupu na raty, a więc zaciągnie kredyt wiązany, stanowiący jeden z rodzajów kredytu konsumenckiego.  Umowa o kredyt wiązany jest umową, z którego jest finansowane nabycie towaru lub usługi na podstawie innej umowy, a obie umowy są ze sobą powiązane. Jeżeli konsument skorzystał z przyznanego mu prawa do odstąpienia od umowy na nabycie określonego towaru lub usługi, odstąpienie od tej umowy jest skuteczne wobec umowy o kredyt wiązany. Innymi słowy, odstępując od umowy podstawowej również odstępujemy od umowy o kredyt wiązany. Stosunek kredytu wiązanego wygasa wraz z chwilą dojścia oświadczenia konsumenta dotyczącego odstąpienia od umowy podstawowej do sprzedawcy w taki sposób, że mógł zapoznać się z treścią oświadczenia.  Konsument nie ma obowiązku doręczenia kredytodawcy oświadczenia o odstąpieniu od umowy podstawowej, jednakże zaleca się, aby poinformować go o tym fakcie.  Gdyby przedsiębiorca nie dochował swoich obowiązków, istniałoby ryzyko, iż zostaną podjęte wobec konsumenta działania zmierzające do dochodzenia roszczeń umownych.

Ustawodawca przewidział sytuacje, w których konsumentowi nie przysługuje prawo do odstąpienia od umowy zawartej na odległość.  Należą do nich umowy:

1)  o świadczenie usług, jeżeli przedsiębiorca wykonał w pełni usługę za wyraźną zgodą konsumenta, który został poinformowany przed rozpoczęciem świadczenia, że po spełnieniu świadczenia przez przedsiębiorcę utraci prawo odstąpienia od umowy;

2)  w której cena lub wynagrodzenie zależy od wahań na rynku finansowym, nad którymi przedsiębiorca nie sprawuje kontroli, i które mogą wystąpić przed upływem terminu do odstąpienia od umowy;

3)  w której przedmiotem świadczenia jest rzecz nieprefabrykowana, wyprodukowana według specyfikacji konsumenta lub służąca zaspokojeniu jego zindywidualizowanych potrzeb;

4)  w której przedmiotem świadczenia jest rzecz ulegająca szybkiemu zepsuciu lub mająca krótki termin przydatności do użycia;

5)  w której przedmiotem świadczenia jest rzecz dostarczana w zapieczętowanym opakowaniu, której po otwarciu opakowania nie można zwrócić ze względu na ochronę zdrowia lub ze względów higienicznych, jeżeli opakowanie zostało otwarte po dostarczeniu;

6)  w której przedmiotem świadczenia są rzeczy, które po dostarczeniu, ze względu na swój charakter, zostają nierozłącznie połączone z innymi rzeczami;

7)  w której przedmiotem świadczenia są napoje alkoholowe, których cena została uzgodniona przy zawarciu umowy sprzedaży, a których dostarczenie może nastąpić dopiero po upływie 30 dni i których wartość zależy od wahań na rynku, nad którymi przedsiębiorca nie ma kontroli;

8)  w której konsument wyraźnie żądał, aby przedsiębiorca do niego przyjechał w celu dokonania pilnej naprawy lub konserwacji; jeżeli przedsiębiorca świadczy dodatkowo inne usługi niż te, których wykonania konsument żądał, lub dostarcza rzeczy inne niż części zamienne niezbędne do wykonania naprawy lub konserwacji, prawo odstąpienia od umowy przysługuje konsumentowi w odniesieniu do dodatkowych usług lub rzeczy;

9)  w której przedmiotem świadczenia są nagrania dźwiękowe lub wizualne albo programy komputerowe dostarczane w zapieczętowanym opakowaniu, jeżeli opakowanie zostało otwarte po dostarczeniu;

10)  o dostarczanie dzienników, periodyków lub czasopism, z wyjątkiem umowy o prenumeratę;

11)  zawartej w drodze aukcji publicznej (aukcja publiczna nie jest aukcją internetową! korzystanie w celach aukcyjnych z platform internetowych dostępnych dla konsumentów i przedsiębiorców nie powinno być uznawane za aukcję publiczną);

12)  o świadczenie usług w zakresie zakwaterowania, innych niż do celów mieszkalnych, przewozu rzeczy, najmu samochodów, gastronomii, usług związanych z wypoczynkiem, wydarzeniami rozrywkowymi, sportowymi lub kulturalnymi, jeżeli w umowie oznaczono dzień lub okres świadczenia usługi;

13)  o dostarczanie treści cyfrowych, które nie są zapisane na nośniku materialnym, jeżeli spełnianie świadczenia rozpoczęło się za wyraźną zgodą konsumenta przed upływem terminu do odstąpienia od umowy i po poinformowaniu go przez przedsiębiorcę o utracie prawa odstąpienia od umowy.

Wkrótce na blogu pojawi się wpis dotyczący klauzul niedozwolonych.